Mongolia: Improving Public Investments to Meet the Challenge of Scaling up Infrastructure

Mongolia: Improving Public Investments to Meet the Challenge of Scaling up Infrastructure

• Mongolia today is at the cusp of a major economic transformation as it begins to exploit its vast copper, gold, coal, and other mineral resources.
• If the right institutions and policies are put in place, this resource boom can be used for the sustained improvement in the lives of current and future generations of Mongolians.
• Achieving this potential is far from automatic as there are numerous examples of commodity rich countries which have performed worse than those without such endowments, hence the frequent use of the phrase “resource curse”.
• Natural resource production is an “enclave” activity with few linkages to other sectors of the economy, which means that mining-driven high GDP growth numbers by themselves do not automatically imply broader development of the other sectors of the economy or large scale job creation.
• Most importantly, mineral resource revenues significantly increase opportunities for corruption, a risk that is particularly acute in Mongolia given the scale and pace of the change, a very heavy dependence on natural resources, and the already close connections between political and construction industry circles.
• One of the main mechanism for avoiding these problems and achieving sustained growth through a diversified economy will be public investments in infrastructure, education, and health to provide public goods, address market failures, crowd in private investments, and achieve redistributive goals. Infrastructure needs are considerable for a vast, scarcely populated, and sub-arctic climate country such as Mongolia with poor transport connectivity and high unit costs of service delivery.
• Financing will be less of a constraint as government revenues are projected to triple in the next seven years as the mines go into full production, and increase steadily thereafter.
• The key challenge will be to effectively use these increasing revenues, with the major responsibility falling on the Government’s public investment system for planning and implementing capital projects.
• Meeting this challenge will require adherence to four broad principles.
  • First, spending should aim to achieve “allocative efficiency” by shifting resources from less productive sectors to more productive ones (“spending in the right areas”).
  • Despite the huge increases in revenues, the needs will continue to outweigh the available resources, at least in the near future, and therefore some hard decisions about infrastructure prioritization will have to be made.
  • Second, public expenditures should be grounded in a sound macro-fiscal framework to avoid the deleterious effects of commodity price volatility and to prevent real exchange rate appreciation from an investment spending boom not modulated to the absorptive capacity of the economy.
  • Third, the public investment management system should be sound so that that capital projects are well prepared, implemented in a transparent and cost effective manner and well maintained (“technical efficiency”).
  • Finally, the construction sector has to be able to effectively respond and meet these increasing demands placed on it by the government, and the investment climate should be such as to encourage the growth of the sector, thereby increasing the absorptive capacity of the economy.

 

Монгол Улс Дэд бүтцийг өргөжүүлэх сорилтыг давахын тулд төсвийн хөрөнгө оруулалтыг сайжруулах хэрэгтэй

Монгол улс өнөөдөр зэс, алт, нүүрс болон бусад ашигт малтмалын асар их нөөцөө ашиглаж эхэлсэнээр эдийн засгийн өөрчлөлтийн огтолцол дээр ирээд байна. Дэлхийн хэмжээнд ашигт малтмалын үнэ өсөж, уул уурхайн салбар эрчимтэй хөгжиж ирсэн 2003 оноос Монголын эдийн засаг 9 гаруй хувиар өсөж ирсэн; дэлхийн хамгийн том таван зэсийн уурхайн нэг Оюу толгойн барилга байгууламж эхэлсэнээр 2011 болон 2012 онд эдийн засгийн өсөлт хоёр оронтой тоонд хүрч эрчимжсэн; ирэх хэдэн жилд Оюу толгой болон түүнтэй адил асар том 100 жилийн нөөц бүхий Таван толгойн нүүрсний уурхай ашиглалтад орж, Монголын ашигт малтмалын үйлдвэрлэл болон экспорт нэмэгдэж, эдийн засгийн өсөлт хоёр оронтой тоонд байсаар байх бололтой байна. Хэрэв зөв зохион байгуулж, ухаалаг бодлого явуулах юм бол энэ бүхнийг Монголын өнөөгийн хүн ам болон ирээдүй хойч үеийн амьжиргааг тууштай сайжруулахад ашиглах боломжтой юм.

Ийм боломж бололцоотой байна гэдэг нь хөгжил дэвшилд автоматаар хүрнэ гэсэн үг биш бөгөөд байгалийн асар их баялагтай олон орон ашигт малтмалын тэр хэмжээний баялаггүй орнуудын түвшинд хүрч үйл ажиллагаа явуулж чадахгүй байгаа жишээ олон байдаг ба энэ нөхцөлд “баялагын хараал” гэдэг танил болсон хэлц үгийг хэргэлдэг. Байгалийн баялагын үйлдвэрлэл нь эдийн засгийн бусад салбаруудтай төдийлэн холбогдохгүй “алс харьд” үйл ажиллагаа явуулж байдаг ба энэ нь уул уурхайн угшилтай ДНБ-ний өсөлт нь эдийн засгийн бусад салбарын хөгжилд автоматаар нөлөөлөхгүй эсвэл их хэмжээний ажлын байрыг бий болгодоггүй гэсэн үг юм. Хамгийн ноцтой асуудал бол ашигт малтмалын баялагаас орж байгаа орлого нь авилгалын боломжийг ихээхэн нэмэгдүүлдэг ба Монгол улсад явагддаж байгаа өөрчлөлтийн цар хүрээ, хурд болон байгалийн баялагаас хэт хамааралтай байгаа болон түүнчилэн улс төр, барилгын үйлдвэрийн бүлгүүд ойр хэлхээ холбоотой байгаа өнөөгийн нөхцөлд эрсдэл улам ч өндөр болж байна.

Эдийн засгийг өргөжүүлэх замаар эдгээр нөхцөл байдлаас зайлсхийж, тогтвортой өсөлтийг хангах гол механизмуудын нэг бол дэд бүтэц, боловсрол, эрүүл мэндийн салбарт төсвийн хөрөнгө оруулалт хийх замаар бүтээгдэхүүнээр хангах, зах зээлийг уналтыг хазаарлах, хувийн хөрөнгө оруулалтын бөөгнөрөлийг задлах, дахин хуваарилалтын зорилгод хүрэх нөхцөл бүрэлдэнэ. Өргөн уудам газар нутагтай, хүн амын суурьшил сийрэг, эрс тэс уур амьсгалтай, зам тээвэрийн сүлжээ муу хөгжсөн, үйлчилгээг хүргэх нэгж өртөг өндөр Монгол шиг орны хувьд дэд бүтцийн асуудлыг анхааралдаа авах шаардлагатай юм. Уурхайнуудын үйлдвэрлэл бүрэн жигдэрч, цаашидын хэвийн ажиллагаа хангагдаж ирсэнээр засгийн газрын орлого ирэх долоон жилд гурав дахин өсөх тооцоотой байгаа учраас санхүүжилтийн хувьд бэрхшээл төдийлөн гарахгүй байх төлөвтэй байна. Хамгийн гол сорилт бол өсөн нэмэгдэх орлогыг үр ашигтай зарцуулах явдал бөгөөд Засгийн газрын төлөвлөлт, том төслүүдийг хэрэгжүүлэгч тогтолцоо гол хариуцлагыг хүлээх юм.

Энэхүү зорилтод хүрэхийн тулд дөрвөн өргөн хүрээтэй зарчмыг баримтлах шаардлагатай байна.

Нэгдүгээрт, зарлагын “үр ашигтай хуваарьлалт” -ийг хангах явдал бөгөөд энэ нь бүтээмж бага салбараас бүтээмж өндөртэй салбарт хөрөнгийг шилжүүлэх \”зөв газарт хөрөнгийг зарах”\ асуудал юм. Хэдийгээр орлогын хэмжээ өссөөр байх боловч эрэлт хэрэгцээ байгаа нөөц боломжоос ямар ч гэсэн ойрын ирээдүйд давж байх учир тэргүүлэх чиглэлийг зөв тогтоох амаргүй шийдвэрийг гаргах хэрэгтэй болно.

Хоёрдугаарт, бараа бүтээгдэхүүний үнийн хэлбэлзэлийн муу нөлөөнөөс зайлсхийх, эдийн засгийн шингээх чадварийг өөрчлөхгүй хөрөнгө оруулалтын зарлагын тэсрэлтээс үүдэж бий болох бодит ханшийн өсөлтөөс сэрэгийлэх үүднээс төсвийн зарлага нь макро-санхүүгийн ухаалаг бүтэцид тулгуурлах ёстой.

Гуравдугаарт, том төслүүдийг сайтар боловсруулж, ил тод бөгөөд эдийн засгийн өгөөжтэй байдлаар хэрэгжүүлж, сайн авч явах \”техникийн үр ашигтай байдал”\.

Эцэст нь, барилгын салбар Засгийн газраас ноогдуулж байгаа өсөн нэмэгдэж буй эрэлт хэрэгцээг үр дүнтэй хангах шаардлагатай байгаа учраас энэ салбарын өсөлтийг хангахад хөрөнгө оруулалтыг хөхиүлэн дэмжих замаар эдийн засгийн шингээх чадавхийг нэмэгдүүлэх хэрэгтэй.