Дэн Сяопин: Мао даргын хөрөг Тянь-Аньмэний хаалганы дээр үүрд байна

Дэн Сяопин: Мао даргын хөрөг Тянь-Аньмэний хаалганы дээр үүрд байна

Мэдээний эх сурвалж: http://www.time.mn/60882#

Түүхэн хүмүүсийн, тэр дундаа өнгөрсөн зууны нэртэй улстөрч, төрийн тэргүүн нарын “ангууч” гэгддэг, “Түүхтэй хөөрөлдөхүй” ярилцлагын номоороо алдаршсан Италийн сэтгүүлч Ориана Фаллачигийн нэгэн содон “бүтээл”-ийг онцолж байна. Орчин цагийн Хятад буюу БНХАУ-ын түүхийг Мао Зэдуний (1949-1978), Дэн Сяопиний (1978-) хэмээн үндсэн хоёр үед хуваах нь бий. Одоогийн Сычуань мужийн нутагт 1904 онд мэндэлсэн Дэн Сяопин хэдийгээр төрийн тэргүүн юм уу, Сайд нарын зөвлөлийн дарга, намын ерөнхий нарийн бичгийн дарга зэрэг өндөр дээд тушаалыг албан ёсоор хашаагүй ч 1978 оноос насан өөд болтлоо буюу 1992 он хүртэл улсынхаа нэгдүгээр зэргийн хүн байв. Өсвөр насандаа Францад суралцаж , 1923 онд Хятадын Коммунист намд элссэн тэрбээр Соёлын хувьсгалын үеэр хоёронтоо хэлмэгдэж, нутаг заагдсан ч удаатай. Гэсэн ч 1978 онд дахин төрийн эрхэнд гарч, Мао Зэдунээс хүлээж авсан хөгжил буурай Хятад орныг социализмын “шинэ аргачлал”-аар залж, өнөөгийн өндөрлөгт хүргэсэн. Дэн Сяопин орчин цагийн Хятадын хоёрдугаар үеийн төлөөлөгч. Гэхдээ тавдугаар үеийн удирдагчид шинэ Хятадыг цогцлоон буй энэ үед ч түүнийг тус улсын эдийн засгийн шинэчлэлийн гол “архитектор” гэж үзсэн хэвээр байна. Түүний ачаар Хятад улс олон улсад нээлттэй зах зээлийн тогтолцоотой болж, 30 гаруйхан жилийн дотор дэлхийн тэргүүлэх хүчний нэг болсон. Мөн олон зуун сая хятад хүн чухам түүний ачаар гэдэс цатгалан, мөр бүтэн, хөрөнгө чинээтэй яваа. “Муур хар байна уу, цагаан байна уу, хамаагүй. Хулгана барьж чаддаг байх нь л чухал” гэсэн түүний алдартай үг чухамдаа төрийн тогтолцоо ямар байхаас үл шалтгаалан иргэдийн аж амьдрал л сайхан байх учиртайг хэлсэн хэрэг. 1980 оны наймдугаар сарын 21-ний өдөр О.Фаллачид өгсөн Дэн Сяопиний уг ярилцлагыг “Жэньминь жибао” сонины цахим архиваас товчлон орчууллаа. Барууныхан бидэнд ойлгохгүй зүйл их бий. Тухайлбал, “Дөрвийн бүлэг”-ийн талаар бид тун бага зүйл мэднэ. Хятад хүмүүс энэ тухай ярихдаа дөрөв биш, таван хуруугаа гозойлгодог гэж би сонссон. Мао даргын алдаа хийгээд “Дөрвийн бүлэг”, Линь Бяо (БНХАУ-ын Төрийн зөвлөлийн Ерөнхий сайдын орлогч.Манай улсын нутаг дэвсгэр, Хэнтий аймгийн нутагт 1971 онд онгоцны ослоор нас барсан.Орч) нарын гэм бурууг ялгаж, салгах хэрэгтэй.Мао дарга их олон сайн зүйл хийсэн. Намаа болоод улс орноо хэчнээн ч хямралаас аврав. Марксизм-Ленинизмийн суурь үзлийг Хятадын хувьсгалч үзэлтэй хослуулж, ялалтад хүргэсэн нь түүний байгуулсан хамгийн том гавьяа. Гүн ухаан, улс төр, батлан хамгаалах, уран зохиол, соёл урлаг гээд олон салбарт Мао дарга бүтээлчээр шинэчлэл хийсэн. Харин нас ахисан хойноо, ялангуяа Соёлын хувьсгалын үеэр намдаа төдийгүй ард түмэн, эх орондоо хожмоо ихээхэн урхаг дагуулах алдаа эндэгдэл гаргасан. Хувьсгалын ялалт түүний сонор, сэрэмжийг бууруулсан байх. Тэр хэрээрээ бодит байдлаас жаахан алдуурсан гэхэд болно. Гэхдээ энэ зөвхөн түүний буруу биш.Надаас эхлээд миний үеийн, хуучин цагийн хувьсгалчид ч гэсэн хариуцлага хүлээх учиртай. Намын дотоод амьдрал, улс төрийн хүрээнийхний дунд гажуудал үүсэж, эрүүл бус болж ирсэн нь Соёлын хувьсгалд хөтөлсөн. Энэ нь алдаа байсан юм. Мао дарга нас дээр гарсан хойноо ихэд чилээрхдэг байсан тухай та дурдсан. Гэхдээ Лю Шаоцигийн (1959-1968 онд БНХАУ-ын дарга байсан. 1969 онд шоронд нас барсан.Орч) үед эрүүл мэнд нь харьцангуй сайн байсан гэлцдэг.Ер нь Их үсрэлтийн бодлого алдаа байв уу. Зөвлөлтийн хөгжлийн загварыг хуулбарласан нь оносонгүй юу. Мао дарга Соёлын хувьсгалаар чухам юунд хүрэхийг зорьсон юм бэ? 1950-иад оны сүүлчээр байдал бишидсэн шиг санагддаг. Таны хэлснээр Их үсрэлтийн үед. Гэхдээ энэ нь зөвхөн Мао даргын алдаа биш шүү. Түүнийг тойрон хүрээлж байсан хүмүүс ч гэсэн харалган болсон.Харин Мао дарга удаа ч үгүй, хэдхэн сарын дараа алдаагаа ухамсарлаж, 1962 онд өөрийнхөө бодлогыг шүүмжилсэн байдаг. Харамсалтай нь, эргэн тойрных нь хүмүүс сургамж авч чадаагүйгээс Соёлын хувьсгал хараахан зорилгодоо хүрээгүй.Мао даргын хувьд капиталист үзэл газар авах вий гэж болгоомжлохдоо Соёлын хувьсгалыг эхлүүлсэн. Гэвч тэр нь тухайн үеийн Хятадын нөхцөл байдалтай уялдаагүй гэмтэй.Үүнийг Мао дарга таалал болохоосоо хэдэн жилийн өмнө ойлгож, Соёлын хувьсгал үндсэн хоёр шинжээрээ алдаа болжээ гэж хэлсэн нь бий. Нэгд, “бүгдийг авч хаях” гэсэн бодлого нь буруу байж, хоёрт иргэний дайнд хүргэсэн нь ихээхэн уршигтай байж гэж тэр дүгнэсэн. Харин улстөрчийнх нь хувьд гаргасан түүний алдаа, сиймхийг “Дөрвийн бүлэг”, Линь Бяо нарын хувьсгалын эсэргүү нар ашиглаж, төрийн эрхийг авахыг санаархсан.Үүнийг л ялгаж салгах хэрэгтэй. Гэхдээ Мао дарга Линь Бяог өөрөө залгамжлагчаараа сонгосон биз дээ, яг л эзэн хаан угсаа залгамжлагчаа сонгодог шиг? Үүнийг л би байдал бишидсэн гээд байгаа юм.Удирдагч хүн залгамжлагчаа өөрөө сонгох нь феодалын үеийн ёсон. Мао даргын хөрөг Тянь-Аньмэний хаалганы дээр цаашид ч байх уу? Байлгүй яах вэ. Үүрд байна. Өмнө нь түүний хөргийг дэндүү олноор нь хаа сайгүй залдаг байсан. Одоо санахад ихээхэн хүндэтгэлгүй, зохисгүй явдал байж. Мао дарга алдаж эндсэн нь бий ч Хятадын Коммунист нам болоод манай бүгд найрамдах засаглалын үндэслэгч хэвээр байна. Түүний сайн, мууг дэнсэлбэл алдаа мадаг нь хэзээд сүүлд бичигдэх болно. Хятадын ард түмэн түүний ач гавьяаг хэзээ ч мартахгүй. Коммунист намын дараагийн бүгд хурлаар Мао даргын талаар хэр их ярих бол? Би сая хэллээ.Түүний гавьяа зүтгэл хэзээд эхэнд, алдаа эндэгдэл нь сүүлд бичигдэнэ. Нас дээр гарсан хойноо хэрэгжүүлсэн түүний андуу эндүү бодлогыг ч бид бодитоор шүүн тунгаана. Мао даргын амьдралынхаа зөв, зүйтэй үедээ боловсруулсан төрийн төв үзлийн талаарх баримтлалыг бид цаашид ч дагаж мөрдөнө. Түүний ачаар л бид ялж, өдий зэрэгт хүрлээ.Тийм ч учраас хөргийг нь Тянь-Аньмэний хаалганы дээр үүрд байлгах учиртай юм. Хрущёв Сталинд яаж хандсан, бид Мао даргад хэзээ ч тэгж хандахгүй. Өөрийг нь анхаарч чагнадаггүй гэж Мао дарга таны талаар гомдоллож байсан тухай дуулсан юм байна. Түүнийг танд дургүй байсан ч гэлцдэг. Энэ үнэн үү? Яриаг нь анхааралтай сонссонгүй гэж шүүмжилсэн удаа бий. Гэхдээ зөвхөн надад биш, өөр олон хүнд нэгэн зэрэг хэлсэн үг л дээ. Нас ахисан хойноо тэр бусдын үгийг таатай хүлээж авахаа болиод байсан. Юм болгонд шүүмжлэлтэй ханддаг байлаа. Гэхдээ тэр бүхэн нь бас ч буруу байгаагүй. Төрийн Зөвлөлийн Ерөнхий сайд Жоу Эньлай Хятадын удирдагчдаас элдэв хэл ам, дуулиан шуугианд орооцолддоггүй, хэзээд нэр цэвэр үлддэг ганц хүн шиг санагддаг. Энэ талаар юу хэлэх вэ? Жоу сайд ажилч хичээнгүй, буурьтай нэгэн. Өдөр бүр 12 цаг, заримдаа бүр 16 цаг ажилладаг хүн. Бид бие биеэ эртнээс мэднэ. Бүр 1920-иод оны үед, Францад суралцахын хажуугаар ажил хийх тусгай хөтөлбөрт хамрагдах үеэсээ таних юм.Би түүнийг хэзээнээс ах шигээ санаж ирсэн. Бид бараг нэгэн зэрэг хувьсгалын үйл хэрэгт оролцож эхэлсэн юм. Аз болоход, Соёлын хувьсгалын үеэр бидний хэдэн нөхөр уруудаж, байр сууриа алдаад байхад Жоу сайд тэсэж үлдсэн. Их хүнд хэцүү нөхцөлд байсныг нь би сайн мэдэх юм. Хийхийг хүсээгүй олон зүйлээ хийж, хэлнэ гэж бодоогүй олон үг хэлснийг нь ч мэднэ. Гэвч түмэн олон түүнийг уучилсан, тийм зүйлс хийгээгүй бол яагаад ч Соёлын хувьсгалыг давж гарахгүй байсныг нь ч ойлгосон. Тэгж төвийг сахьснаараа олон хүнийг тэр хамгаалсан юм шүү. Соёлын хувьсгал шиг аймшигтай явдал давтагдахаас цаашид хэрхэн сэргийлэх ёстой вэ? Манай нийгмийн тогтолцоонд ямар алдаа дутагдал байна, тэр бүхнийг эхлээд засаж залруулах нь чухал. Өмнө нь бидний хэрэгжүүлсэн зарим бодлого үнэн хэрэгтээ феодалын үеийн, хоцрогдсон зарчимтай байсныг дурдах хэрэгтэй байх. Бид олон мянган жил феодалын байгуулалтай байсан болохоор социалист ардчилал хийгээд социалист ёс зүйт төрийг цогцлооход ихээхэн хүндрэлтэй байлаа. Социалист ардчиллыг бэхжүүлж байж бид алдаа дутагдал, хүндрэл бэрхшээлүүдээсээ салж чадна. Одооноос юмс арай өөр голдирлоор, арай аядуу тайван өрнөнө гэж бодож байна уу. Маоистууд өнөө ч олон байгаа гэж би сонссон. Соёлын хувьсгалыг дэмжигчдийг би хэлж байна л даа. “Дөрвийн бүлэг” буюу хувьсгалын эсэргүү нарын нэр, нөлөөг дутуу үнэлж болохгүй. Гэхдээ ард иргэдийн 97-98 хувь нь тэдний эсрэг байсан. 1976 оны дөрөвдүгээр сарын 5-нд тэднийг эсэргүүцсэн маш том хөдөлгөөн өрнөснөөс үүнийг харж болно. Тэр үед Мао даргын бие чилээрхүү, Жоу сайд өөд болсон байлаа. “Дөрвийн бүлэг”-ийг шийтгэснээс хойш, өнгөрсөн хэдэн жилд намын III, IV, V бүгд хурлаар ард олон нийгмийн тогтолцоог хэрхэн шинэчлэх талаар санал дэвшүүлсэн. Ялангуяа, орчин үежих шаардлагатай талаар дээр, дооргүй ярьж байна. Хэн хүнгүй эв нэгдэл, тогтвортой байдлыг хүсэж байна. Ард түмэн өргөн хүрээний хөтөлбөр, элдэв хөдөлгөөнөөс залхжээ.Тиймэрхүү явдал нэг биш, нэлээд биш, бүр нэг хэсэг хүнийг хохироодог гэдгийг одоо бүгд мэдэх болсон. Тиймээс ард иргэд одоогийн төр засгийн бодлогыг дэмжинэ, тэгснээр Соёлын хувьсгал шиг үзэгдэл дахин давтагдахгүй гэдэгт бид итгэлтэй байна. Мао даргыг нас барсны дараа л “Дөрвийн бүлэг”-ийнхнийг баривчилсан. Тэдний баривчилгааг хэн зохион байгуулсан бэ. Хэний санаа байсан бол? Хамтын ажил байсан юм.Дээр дурдсан дөрөвдүгээр сарын 5-ны хөдөлгөөн суурийг нь тавьсан гэхэд болно. “Дөрвийн бүлэг” гэх нэршлийг Мао дарга нас барахаасаа хоёр жилийн өмнө гаргасан юм шүү дээ. “Дөрвийн бүлэг”-ийнхэнтэй бид хоёр жил тэмцсэн. Тэд Мао даргын сонгосон залгамжлагчийг хүлээн зөвшөөрөхөөс татгалзсан. Тиймээс түүнийг нас барсны дараа засгийн эрхийг гартаа авах гэж оролдсон тул бид хариу арга хэмжээ авсан хэрэг. Тэднийг ганц, хоёрхон хүн зайлуулж чадахгүй шүү дээ. Баригдсаныхаа дараа хүртэл тэд Мао даргыг хүндэтгээгүй. Төрийн зөвлөлийн Ерөнхий сайдын орлогчийн албан тушаалаа таныг удахгүй өгөх гэж байгаа гэж дуулсан. Би ганцаараа огцрох гэж байгаа юм биш. Өмнөх үеийн нөхөд маань бүгд ажлаа хүлээлгэж өгөх гэж байна. Хуа Гофэн Төрийн зөвлөлийн Ерөнхий сайдаасаа бууна. Намын төв хороо нөхөр Жао Зыяныг түүний оронд томилохоор товлоод байгаа. Бид суудалдаа байгаад байвал шинэ үеийнхэн маань дорвитой зүйл хийж чадахгүй. Тиймээс дараа үеийнхэндээ зай тавьж өгөх нь төрийн суурь бодлогыг боловсруулах, улс орныг орчин үежүүлэхэд нэн тустай. Үндсэн дөрвөн салбарыг орчин үежүүлэх бодлого гадаадын хөрөнгийг Хятад руу татна. Энэ нь хувийн хэвшил дэх хөрөнгө оруулалтыг нэмнэ гэсэн үг. Ингэснээр Хятадад капитализмын “жижгэрүүлсэн” хувилбар бий болно гэж бодохгүй байна уу? Мао даргын гаргасан эдийн засгийн хөгжлийн ерөнхий зарчмаар бол бид дотоодын хүчин чадалдаа илүүтэй найдах нь зүйн хэрэг.Хэчнээн хэмжээгээр гадаад ертөнцөд үүдээ дэлгэхээс үл хамааран бусад улсын бидэнд үзүүлэх нөлөө хэзээд бага байна. Гаднын ямар ч хүч манай социалист тогтолцоонд нөлөөлөхгүй. Гэхдээ их, бага алин боловч Хятадад капиталист нийгмийн нөлөө орж ирэхийг үгүйсгэхгүй. Үүнийг бид сайн мэдэж байгаа. Энэ бол айх зүйл биш. Тэгэхээр капитализмыг та тийм ч муу зүйл биш гэж бодож байна уу? Капитализмыг чухам хэрхэн тодорхойлохоос шалтгаалах байх. Ямартай ч феодализмаас дээр гэдэг нь маргаангүй. Капиталист орны юм бүхэн капитализмын үр дагавар гэх аргагүй шүү дээ. Тухайлбал, техник технологи, шинжлэх ухаан зэрэг салбарын хөгжил аль ч тогтолцооны, ямар ч улсад хэрэгтэй. “Дөрвийн бүлэг”-ийн талаар нэмж нэг зүйл тодруулахад ард иргэдийн дийлэнх нь тэдний эсрэг байсан атал яагаад тэд тийм эрх мэдэлтэй болсон юм бэ. Ялангуяа ахмад үеийн төрийн зүтгэлтнүүд тэдний дунд байсан шүү дээ. Тэр дөрвөн хүний нэг нь Мао Зэдуний эхнэр байсантай энэ холбоотой юу? Нэг талаар тийм. Тэднийг эрх мэдэлтэй болгосон нь Мао даргын бас нэг алдаа байсан санагддаг.“Дөрвийн бүлэг” тойрон хүрээлэгчдээ хурдан бүрдүүлж, залуусыг ашигласан. Мао дарга эхнэрээсээ болж, эргэн тойронд нь юу болж байгааг сайтар анзаараагүй болов уу? Зян Чин олон муу зүйл хийсэн. Гэхдээ Мао дарга тэр хоёр олон жил тусдаа амьдарсан юм. Тэр тухай мэдээгүй юм байна. Эхнэрээ төрийн хэрэгт оролцож эхлэхэд Мао дарга их хүлээцтэй байсан. Энэ нь түүний алдаа байсан. Зян Чин болон “Дөрвийн бүлэг”-ийн бусад гишүүн сая сая хүнийг аюулд унагасан шүү дээ. Зян Чинийг үнэл гэвэл та хэдэн оноо өгөх вэ? Тэг ч хүрэхгүй оноо өгнө. Хасах 1000 гэсэн үнэлгээ байхад болно. Харин өөртөө ямар оноо өгөх вэ? Давуу болон сул талуудыг минь 50, 50 хувиар үнэлэхэд л хангалттай. Гэхдээ нэг зүйлийг баттай хэлж чадна. Би насан туршдаа ухаан саруул байхыг эрхэмлэж ирлээ. Үүнийг сайн тэмдэглэж аваарай. Нэг бус удаа алдаж, нөхөр Мао Зэдуний гэм буруугаас үүрэлцэж байгаа ч зөвхөн сайн сайхныг бодож, бусдын тусын тулд гэж санаж яваад алдаж эндсэн байна. Алдахгүй хүн гэж нэгээхэн ч үгүй. Өмнөх бүх эндэгдлээ бид зөвхөн Мао даргад тохож болохгүй. Бидний хойч үе ч гэсэн түүний алдаа, төөрөгдлийг саруул ухаанаар цэгнэхийн хамт ач гавьяаг нь санах болно.

Мэдээний эх сурвалж: http://www.time.mn/60882#

Resource Nationalism and Sustainable Development: a primer and key issues

Resource nationalism and sustainable development:  

a primer and key issues 

Introduction
Resource nationalism is characterised by the tendency for states to take (or seek to take) direct and
increasing control of economic activity in natural resource sectors. Practitioners of resource
nationalism can be found in countries from Russia to Venezuela and Guinea and many in between.
Increasingly, resource nationalism encompasses not only producer countries but also a variety of
approaches adopted by consuming countries seeking to increase their access to natural resources in
other countries. Additionally, worries about the strategies behind investments by sovereign wealth
funds that are built on natural resource revenues are giving rise to defensive reactions from some
investment target countries. These may mark the emergence of a third kind of ëresource
nationalismí that is only indirectly linked to the exploitation of natural resources (and the revenues
generated by them) elsewhere.
Traditionally understood as an effect of upward commodity price curves, or a symptom of
developing country backlash against former colonial masters, todayís resource nationalism seems
surprisingly resistant to the commodity price collapse of the second half of 2008.
In reality, as this paper shows, resource nationalism is driven by a far more complex and varied set of
factors than price alone. Todayís resource nationalism, unlike that of the 1970s, needs to be
understood in the context of global concern for resource security, climate change, sustainable
development and poverty reduction. All are inter‐related.
The aim of this paper is to place sustainable development at the centre of an analysis of resource
nationalism. This is not a subject that has been explored in any detail to date, and as such this paper
simply offers a primer on some of the key issues in the relationship between resource nationalism
and sustainable development, and areas for further analysis.
The underlying idea of sustainable development is as resonant today as when it was first
encapsulated in the report of the World Commission on Environment and Development in 1987.
Then, sustainable development was described as: ìDevelopment that meets the needs of the present
without compromising the ability of future generations to meet their own needs. It contains within it
two key concepts: the concept of 'needs', in particular the essential needs of the world's poor, to
which overriding priority should be given; and the idea of limitations imposed by the state of
technology and social organizations on the environment's ability to meet present and future needs."
1
Many obstacles continue to hamper efforts to pursue sustainable development. Four in particular
stand out:
• Dominant economic growth models. Too often it is these models which are considered
inviolable, not peoplesí rights and welfare, or environmental processes and limits
• Environmental costs and benefits of human activity are ëexternalisedí (i.e. the environmental
impacts of transactions of various kinds are not reflected in market prices, so they tend not
to be taken account of in decision‐making)
• Poor people are marginalized, and inequities entrenched
• Governance regimes are inadequately designed in terms of internalising environmental
factors, ironing out social inequities, and developing better economic models.
2
Resource nationalism can be variously a symptom, a cause and a result of each of these obstacles to
sustainable development. A key question then is this: what contributions, positive and negative, do
various kinds of resource nationalism make to sustainable development? There are difficult framing
issues involved in answering this question; both because resource nationalism is difficult clearly to
define, and because unlike foreign direct investment or privatisation, it has not yet been assessed in
terms of its impacts on sustainable development.


Resource nationalism can be found in a variety of natural resource sectors, including food and
agriculture, fisheries, mining and minerals and oil and gas. However, the current visibility of energy
security and climate change considerations on the global stage has meant that it is the oil and gas
sector that dominates much contemporary analysis of resource nationalism. In this paper, the
detailed investigation needed effectively to analyse resource nationalism across all the sectors
where it has been practised is beyond the scope of the paper ñ oil and gas dominates in this paper
too ñ but where possible examples are drawn from a wider range of sectors.
The paper positions resource nationalism in its contemporary global context. It highlights a range of
definitional approaches to resource nationalism and their pluses and minuses in terms of
ësustainable development policy analysisí, and the range of motivations for resource nationalism.
Throughout, avenues for further exploration are highlighted, as well as a number of conceptual and
practical implications of efforts to assess the  sustainable development implications of resource
nationalism.
Resource nationalism as the flip side of ëresource privatismí
Resource privatism
Resource nationalism and economic liberalisation are uneasy bedfellows. So it is helpful to explore
some of the ways in which resource nationalism is linked to other kinds of backlash against
economic liberalisation ñ including critiques of the perceived power of multinational corporations in
the global economy. For these purposes, resource nationalism can usefully be positioned as a
counterpoint to what might usefully be termed ëresource privatismí.
3

 Resource nationalism lies at the opposite end of a ëhost state influence versus investor influenceí spectrum to resource privatismí.
Multinational corporations and non‐governmental organisations that work on corporate and
corporate accountability are familiar with the accusation that businesses exercise behind the scenes
political influence in order to secure the best  investment deals for themselves. Sometimes these
accusations acquire precision beyond conjecture, for example when they  are mirrored in Foreign
Corrupt Practices Act proceedings in the United States which uncover corrupt payments from
companies working in the natural resources sector to officials (see Box 1 below for an example).  
Almost all analysts would agree that transactions based on these kinds of underhand tactics not only
deprive countries of legitimate revenues, but  that they also harm equitable development and
threaten to unseat companies that play fair in their efforts to win long‐term investment projects.
In natural resources sectors, ëresource privatismí might be coined as a shortcut for describing a
situation in which the interests of private enterprises so dominate negotiations with host country
governments  over  access  to  or  management  of  natural resources, or the  way in which deals are
done, that the public interest of the nation endowed with the resources is squeezed into a corner.
ëResource privatismí, defined in this way, is closely linked to another kind of abuse of power; when
companies use their economic might in untransparent ways to secure political goals that are aligned
with their commercial interests  or to destabilise democratic processes. Among the most extreme
examples of this kind of ëprivatismí, since it involved both lack of transparency and opposition to the
outcomes of a democratic process (though not a natural resource sector), were allegations that US
conglomerate ITT Corporation had provided financial support for opponents of Salvador Allendeís
socialist government in the period leading to the military coup of 1973.
In the 1970s, concerns about corporate abuses of their economic power fed into broader developing
country calls for a ëNew International Economic Orderí. The New International Economic Order
(NIEO) was an idea promoted by post‐colonial newly independent states and developing countries. It 7
was also reflected in a number of internationally agreed (though controversial) United Nations
documents adopted during the 1970s. Essentially,  the NIEO reflected a set of economic policy
concerns and approaches held in common by a number of developing countries, many of which
faced considerable ongoing economic influence from their former colonial masters.
The overall dynamics of the NIEO debate were characterised by a positional North‐South dividing
line on economic development concerns related to issues such as commodities trade, debt,
industrial development and technology transfer. Rather than interdependent cooperation among
nations, a key priority was enshrining the right to the full and independent expression of territorial
sovereignty. So too was the right of developing countries to control fully the activities of
multinational corporations in their territories.
These underlying NIEO era concerns about corporate abuse of power resonate in contemporary civil
society demands that companies ñ particularly large multinational corporations ñ be transparent
about their lobbying


Resource nationalism 
This paper centres not on ëresource privatismí but on the other end of the spectrum of investor
versus host country influence: ëresource nationalismí. Like resource privatism, resource nationalism
is often associated with accusations and complaints of foul play. Here though, the central accusation
is that the governments of natural resource‐rich countries insist on governing natural resources, or
doing deals, in a way that places national interests ñ or national political interests ñ significantly
Box 1: ëResource privatismí in action: Baker Hughes Services International in Kazakhstan
In April 2007, the US Securities and Exchange Commission (SEC) filed a ësettled actioní against
Baker Hughes Incorporated, a major contractor providing oil products and equipment worldwide.
The SECís civil charges were laid in connection with allegations of major bribery and kickback
payments (involving some $5.2 mln). In parallel, the US Department of Justice filed criminal
charges against Baker Hughes Incorporated and a Kazakhstan‐based subsidiary on grounds of
violating the Foreign Corrupt Practices Act in relation to activities in Kazakhstan.
In one case an agent retained to influence officials of state‐owned oil companies was allegedly
paid a total of $4.1 mln in order to ensure securing contracts for provision of services to the
Karachaganak consortium in Kazakhstan after a major tender process had closed. The approval of
the state oil company, Kazakhoil, was sought by the consortium at various stages of the tender
process for the award of a very substantial oil services drilling contract. After retaining the agent,
Baker Hughes was awarded an oil services contract worth $219.9 mln in gross revenues over the
period 2001‐6. In a second set of facts in the SEC case, the SEC alleged that from 1998‐1999
payments to an agent of nearly $1.1mln were made ëat the direction of a high‐ranking executive of
KazTransOil.
In the SEC case, Baker Hughes agreed to disgorge a total of $23 million ëill‐gotten gainsí, in any
event without admitting or denying allegations in the complaint. In the criminal FCPA case, the
company pleaded guilty and paid $11 mln in criminal fines, whilst agreeing to retain a monitor to
review and assess the companyís compliance and implementation program in accordance with
new internal policies.
Sources: http://www.sec.gov/litigation/litreleases/2007/lr20094.htm
http://www.reuters.com/article/governmentFilingsNews/idUSN2728075120070827?pageNumber
=2, 8
above established good practice norms for doing business with investors in a partially liberalised
global economy.
In this paper, the initial analytical scope of ëresource nationalismí is drawn by observable, publicly
accessible suggestions that this term is relevant in understanding a particular government action. In
this sense, it is self‐defining, though the paper also offers thoughts on definitional issues.
In contrast to ëresource privatismí, the principal complainants in cases of ëresource nationalismí tend
to be foreign investors or consuming countries, not ideologues or civil society campaigners. Typically
resource nationalism has been analyzed, almost always critically, from an economic or investor
perspective. To borrow from Andreas Pickelís analysis of economic nationalism,
5
  ìneoliberal
discourse treats economic nationalism as a pernicious doctrine, and its proponents as the political
enemyì. Serious analysis in favour of enhanced ëresource nationalismí is thin on the ground ñ
perhaps because at national level such analysis might tend instead to be couched in terms of
ënationalismí plain and simple.
6
 
Three resource nationalisms
It is perhaps helpful to think of three distinct resource nationalisms: the resource nationalism of
producer countries (which is the focus of the bulk of the analysis in this paper ñ in which producer
countries increase control of economic activity in their natural resource sectors); consumer country
resource nationalism (in which consumer countries seek to gain greater control or increased access
to natural resources in other countries), and a relatively new form of ëresource nationalismí, namely
the nationalism of investment target countries whose territories are a target for investment by
sovereign wealth funds derived from natural resource revenues. Each is considered briefly in turn
below. In practice, producer country resource nationalism has tended to be more widely analysed
than the resource nationalism practices of consumer countries or (more recently) the ëtarget
countriesí of natural resource‐derived sovereign wealth funds.
Producer country resource nationalism
Much of this report focuses on producer country resource nationalism. This introductory section is
intended to show the breadth of the policy tools associated with the phenomenon.
The most far‐reaching instances of ëresource nationalismí such as Bolivia or Venezuelaís partial
ënationalisationsí of their oil and gas sectors, mining contract renegotiation in the Democratic
Republic of Congo, or Shellís forced sale of its stake in the Sakhalin‐II project are widely reported in
the mainstream press. But there are many more examples of policy initiatives or tools that might be
dubbed ëresource nationalismí around the world. It is important that extremes do not define
approaches or policy responses to what is in reality a relatively every day phenomenon. The tools of
producer country resource nationalism are extremely wide‐ranging. A brief run‐down of some of the
available tools shows how diverse the range of approaches has been:
• renegotiation or cancellation of existing natural resource contracts (as in the Democratic
Republic of Congo or Guinea (see Boxes 10 and 18 below));
• rejection of particular kinds of governance frameworks (such as production sharing
contracts) considered less favourable to producer countries (as in Russia, Kazakhstan and
popular sentiment in Iraq)
• nationalisation (as in Bolivia (see Box 19 below) and Venezuela);  
• outright prohibition on international oil company production (Saudi Arabia) or increasingly
stringent demands for national shares in natural resource joint ventures (as in Kazakhstan,
Algeria or Russia) or for regulatory scrutiny and prior approval of commercial disposals or
acquisitions in the natural resource sectors (as in Kazakhstan);  9
• rapid increases in taxes payable by natural resource companies in times of high commodity
prices (as in Bolivia and Venezuela);
• stringent and mandatory regulation of local content (as in Nigeria and many other
countries);
• restrictions on exports of natural resource products (as in Argentinaís 2006 ban on beef
exports
7
 and Vietnamese,  Indian, Egyptian and Cambodian restrictions on rice exports
linked to rapidly rising food prices
8
);
• reservation of specified quantities of natural resources on grounds of national security or
food or energy security (as in Western Australia (see Box 4 below));  
• measures for ëdomesticationí of key sectors (as in the Pacific Islands tuna industry ñ see Box
2 below).
• Requirements for investors to make increasing  contributions to direct social spending by
executing infrastructure projects, or investing in a variety of social investment projects in
localities, or at the national level where they invest (as in Kazakhstan and proposed in
Nigeria).
Producer country resource nationalism is not inherently linked to any particular national resource ñ
though it is most often heard of in connection with oil and gas and mineral resources. But other
sectors are also implicated. One example concerns the evolution of policy measures governing
access to Pacific tuna resources, highlighted in Box 2 below.

Not all government changes in operating regimes applicable to natural resource projects should be
associated with resource nationalism. However, some kinds of policy changes that lead to significant
changes in financial modelling and cash flow of individual projects without breaching host country
commitments to producers have sometimes been dubbed ëresource nationalismí ñ or even ëbenign
resource nationalismí. In essence these, like other forms of resource nationalism, represent efforts
by governments to capture greater benefits from  natural resource exploitation in ways that are
unpopular with enterprises. The UK windfall tax on North Sea oil and gas profits is one example (see
Box 3 below).  Western Australiaís reservation of gas for domestic consumption (see Box 4 below)
has also been labelled ënationalismí by at least one commentator, but it may equally be a cost‐
effective way of meeting domestic energy security concerns.

Consumer country resource nationalism 
Countries that consume natural resources may display ëconsumer country resource nationalismí
when they take aggressive steps to maintain security of supply to consumers ñ whether through
regulatory or broader advocacy or political means (as with the European response to the Russia‐
Ukraine gas supply dispute of winter 2008).

새로 쓰여져야 할 우리들의 歷史

새로 쓰여져야 할 우리들의 歷史

1. 구리족

어느 나라든 그 나라마다 역사와 전통이 있다. 미국과 같이 역사가 짧은 나라는 국민들의 단합을 위하여 오로지 헐리우드식 영웅전을 통하여 애국을 호소하고 있다. 반면 중공(중국)같이 이합집산이 심한 나라는 남의 나라 역사마저 자기 것으로 병합하려하는 무모함을 보여주고 있다.

이러한 그들의 노력은 나라의 분열을 방지하고 국민들을 단합시키기 위한하나의 방편들인 것이다. 그러나 우리나라는 1만년의 방대한 역사를 가지고 있음에도 불구하고 고구려 이전의 역사를 뚝 잘라내어 신화로 만들어버린 어리석음을 전혀 고치려 하고 있지 않으니 참으로 개탄할 일이다.

먼 옛날 천혜의 땅 흰머리산(히말라야, 실제의 백두산)에서 밝달호수(바이칼)사이의 드넓은 땅에서 번영의 시대를 구가하던 우리 구리족(한민족)은 급작스럽게 찾아온 소빙하기와 내부 분열로 인하여 세 갈래로 흩어져 이동하기 시작했다.

그 첫 번째 부류는 우리가 살고 있는 한반도와 만주벌에서 몽골 벌에 이르는 대평원에 정착하였고

두 번째 부류는 남미 북미를 아우르는 아메리카 전 대륙이고

세 번째는 헝가리와 터키 그리고 터키 메티스탄라인인 것이다.

본격적인 글쓰기에 앞서 구리족의 어원에 대하여 알아보기로 하자. 우리 민족을 뜻하는 동이(東夷)는 구이(九夷)가 원래의 한자말로 나중에 지나(옛날 중국 진나라, China)인이 우리를 얕잡게 말하면서 九字를 방향을 뜻하는 동(東)으로 바꾸어 붙였고 또다시 이(夷)자 마저 오랑캐라는 뜻으로 바꿔 부르게 한 것이다.(*우리나라 한자사전의 변경을 강력히 요구한다.)

한자는 단순히 음을 달기 위해서 사용한 면도 있고 그 음을 빌려 쓰기 위하여 사용하기도 한다. 우선 파자(한자의 분해)를 통하여 그 뜻을 유추해 보자. 가장 논란이 되고 있는 夷는 弓+大가 아니고 정확하게는 十 + 人 + 弓으로 보아야 한다. 여기서 '十'은 열십을 뜻하는 것이 아니고 하늘을 뜻하며 '弓'은 활이 아니라 윗 쪽의 하늘과 아랫 쪽의 사람을 이어줌을 뜻한다. 종합하면 '하늘과 뜻이 통하는 사람들'이라는 뜻, 또는 '향불을 피워 하늘에 제사 지내는 사람들'이라는 숭고한 뜻이 내포되어 있는 것이다. 이것을 뒷받침해 주는 것은 무엇일까? 그것은 우리민족을 뜻하는 또 다른 말하늘족(한민족)에서 찾을 수 있다. 우리는 예로부터 하늘을 숭배해 왔다. 하늘에 제사지내고 항상 하늘에 감사하며 살아온 것이다. 예를 모르는 미개인인 지나족이 볼 때는 경원의 대상이었던 것이다.

옛 지나 땅에 유교를 전파한 공자도 동이를 흠모하며 그들의 땅에 가서 살고 싶다고 했을 정도로 지나의 일부 식자들은 우리민족을 동경의 대상으로 삼은 것이다. 참고로 우리의 역사책이 아닌 중국의 역사책을 보면 후한서(後漢書)동이전(東夷傳)에서 '동방을 이(夷)라고 한다. 夷는 곧 뿌리이며 어질게 산다고 한다. 모든 것은 땅에 뿌리박고 있으므로 천성이 유순하고 道로써 다스리며 군자의 나라이자 죽지 않는 나라(不死國)인 것이다.'라 하고 있다.

또한 사마천(史記)에서는 '은나라의 건국시조 설은 동이족이다.'라고 쓰여 있다. 또한 고사변에서는 '중국 민족의 조상은 바로 동이족이다.'라고 할 정도로 우리민족을 숭상경배하고 있는 것이다. 이렇듯 우리민족은 하늘과 땅 그리고 사람(인내천)을 제일 중요한 삼대요소로 삼고 있다.

다시 하늘과 달리 땅의 개념인 구이(九夷)에 대하여 알아보자. 구이는 발음 자체를 한자음으로 옮긴 것으로 실제 어원은 '구리'이다. 구이의 '이'자는 '리'와 동음으로 실제로는 '구리'라고 발음해야 하는 것이다. 구리는 무엇인가? 이것은 다시 굴 또는 골로 해석될 수 있다. 골이라는 것은 땅과 땅 사이에 생긴 골짜기를 뜻하며 동시에 땅을 경작하는 골 파기로 만들어진 '골'로 해석할 수 있다. 예부터 사람살기 좋은 터는 십승지라고도 하는 높은 산 안쪽의 양지바른 골짜기이다. 그래서 지금도 '안골', '뒷골','황골'등과 같은 마을이름이 쓰이는 것이다. 골의 또 다른 의미는 밭갈기로 해석될 수 있다. 이것은 사람살이에 가장 중요한 먹거리를 만들기 위한 기초 작업인 것이다. 그래서 예로부터 밭갈기를 하는 사람들이라는 뜻으로시작하여 구리족이 된 것이다. 구리는 예부터 근래까지 계속 이어져 나라이름으로 쓰여지고 있다. 고려는 구리가 변하여 (고)구려가 되고 나중엔 고려로 이어져 유럽으로 넘어가 꼬레아(Corea-Korea)로 변해 다시 역수입된 것이다. 옛날의 말갈돌궐족의 '갈'과 '궐'도 같은 의미이며 몽골의 '골' 또한 같은 의미이다. 유럽에 있는 형제국인 터키와 헝가리도 같은 의미이다. 터키는 돌궐의 다른 이름인 투르크가 변하여 터키가 되었고 헝가리(Hungary)는 '훈갈'의 유럽식 발음으로서 실제로도 헝가리에서는 '훈의 땅'이라는 의미로 부른다는 것이다. 여담으로 하나 더 얘기하자면, 구리족에 대한 또 다른 의미로는 청동의 최대원료인 구리를 의미한다고 볼 수도 있다. 선사시대에 땅을 경작하여 곡식을 걷어 들였다면 청동기시대에는 땅에 있는 돌을 제련하여 구리를 만들어 창과 칼 또는 여러가지 도구를 만들어 사용하였다. 이것은 엄청난 발명으로서 구리족이라는 별칭이 붙여질 만한 획기적인 사건이었던 것이다. 그러므로 일부 사람들이 동이족이 아닌 쇠를 의미하는 동철족이라고 부르자고 하는 것은 이에 맞지가 않는다고 볼 수 있다.* 설은 은나라의 시조로 그의 14대손인 탕왕이 은나라를 건국하였다.** 공자는 은나라의 후손으로 은나라가 망한 후 주나라가 세워지자 그의 선대들은 7대 동안 절개를 지키기 위하여 벼슬을 하지 않았다고 한다. 이후 10대손인 공자는 자신을 이렇게 표현했다 한다. "장백산에서 날아온 학이 곤륜산에서 노닐던 암사슴과 만나, 그 사이에서 나온 사람이 공자다" 이것은 상징적인 의미로 장백산은 백두산이고 곤륜산은 중국을 상징하는 산이므로 결국은 공자님의 아버지는 동이족이고 어머니는 중국의 한족이라는 뜻을 담고 있다. 그래서인지 공자는 자신이 주나라에 있음을 그런 말로 변명하면서 아버지의 나라의 혈통을 잇는 동이국을 그리워했는지 모른다.

2. 훈 제국

한여름으로 접어드는 로마제국 동부의 광활한 평원, 밤을 지새운 2만여 명의 로마군단이 일세를 풍미하고 있는 최고의 보병답게 겹겹이 늠름한 자세로 고요한 새벽의 지평선 너머를 응시하고 있다. 그러나 붉은 털장식 투구 아래 수많은 눈들은 왠지 초조한 눈빛이다.

이틀 전 동양에서 밀려오는 야수와 같은 전사 집단의 최후통첩을 받았기 때문일까? '우리는 하늘의 자손이다. 항복하라. 항거하는 자는 죽음을 맞이하리라' 선전포고는 의외로 간단했다. 그러나 그것을 받아든 로마의 통치자와 그 일족들은 전율을 느낄 수밖에 없었다. 아시아 대륙에서 밀려오는 무시무시한 피바람의 폭풍을 익히 들어 알고 있던 터였기 때문이다. 그들은 악마라고 했다. 어떤 이들은 신이 보낸 인류 말살자들 이라고도 한다. 그러나 로마인, 그들이 누구인가? 전 유럽을 호령하며 북아프리카와 동아시아를 주름잡고 있는 패자중의 패자가 아닌가? 길게 겹겹이 늘어진 로마군단의 시야로 동녘의 붉은 해가 지평선을 녹이며 떠오른다. 파리한 새벽하늘에 퍼져있던 구름들이 태양을 호위하는 냥 붉게 물들기 시작하면서 병사들의 굳은 얼굴도 덩달아 붉게 물든다. 태양의 일렁이는 마지막 꼬리가 대지에서 떨어질 무렵 뿌연 흙먼지가 따라 올라간다. 그 흙먼지는 점점 커지며 좌우로 흩어지고 있다. 

바람인가? 그 흙먼지는 이내 여러 무리의 인마로 변해간다. 태양을 등지고 쏜살같이 달려오는 기병들 드디어 올 것이 왔다. 점점이 보이던 무리들의 모습이 시야에 들어올 무렵, 하늘에서 한줄기 검은 비가 몰려오나 했더니 귀를 찢는 무시무시한 파열음이 들려온다. 그것은 검은 비가 아니라 화살이었다. 그 화살들은 보병의 뒤에 말을 타고서 있는 지휘관들을 향해 쏟아지고 있었다. 혼비백산한 말들이 먼저 날뛰면서 장수들을 내동댕이친다. 그 위로 소름끼치는 소리를 내는 화살들이 내리 꽂히면서 그 근방을 초토화시키고 있었다. 이어서 앞서내 달려오는 무리들이 로마 보병의 가슴팍으로 화살 한대에 한명씩 정밀사격을 가하고 있다. 실로 무시무시한 일이다. 맞서서 칼 한번 휘둘러보지도 못하고 후방의 지휘관들이 고꾸라지고 둥그런 방패와 칼을 꼬나 잡고 있던 제1선이 어이없게 무너지고 있었다.   

그러나 웬일인지 그들은 내쳐 달려오지 않고 어느 정도 교전 거리에서 말을 돌려 달아나고 있었다. 이 모습에 힘을 얻은 2선의 로마 보병들이 와 하며 칼을 들고 달려 나간다. 그것도 찰라, 말을 돌려 달아난 흙먼지 속에서 또 다른 무리들이 활을 쏘며 내쳐 달려 나오고 있다. 그들의 사격은 너무나 정밀했다. 말을 타고 지쳐 오면서도 화살은 정확하게 로마군단의가슴팍에 꽂혀들었다. 실로 어이없는 광경이었다. 2선이 어느 정도 무너질 무렵 그들은 다시 달아났다. 실로 더 가공할 일은 그들은 등을 돌려 달아나면서도 상체를 돌려 활을 쏘고 있었다. 순식간에 말을 돌리고 흔들리며 뛰어가는 말 위에서 뒤를 보며 활을 쏘아대는 솜씨는 반인반마괴수의 모습 그대로였다.

그들은 질서정연했던 로마군단의 대오를 어느 정도 흩트려 놓은 다음 일제히 총공격을 가하며 가운데를 뚫고 지나갔다. 지나간다 했더니 어느새 좌우로 흩어져 두개의 커다란 원을 그리며 로마군단을 에워싸며 옆을 보며 화살을 날렸다. 두개의 무리로 쪼개진 군단은 다시 네 개 여덟 개로 쪼개지며 사분오열이 되고 커다란 시체더미가 되어갔다.

몇 세기를 걸쳐 그들 앞에 맞설 수 있던 강자가 없었으나 그들은 이렇게도 어이없이 아시아에서 밀려온 1천 단기의 기병앞에 맥없이 무너져 내렸던 것이다. 막강한 로마군단을 그렇게 간단하게 제압해버린 그들은 도대체 누구였던가. 그들은 스스로를 '하늘의 자손'이라 했다. 그런 그들을 유럽인들은 '훈족(The Huns)'이라 불렀다. 그리고 그 훈족의 대왕을 그들은 '아틸라'라고 불렀다. 아틸라가 통치했던 훈족은 이렇게 파죽지세로 몰아치며 동아시아대륙과 서유럽을 정복하고 통치했다.

그들은 서아시아에서 목초를 찾아 동으로 진행하던 소수민족에 불과했다. 그런 그들이 어떻게 그 넓은 땅을 정복하고 통치했을까? 그 답을 찾아보자.

첫째로 꼽을 수 있는 것은 뭉칠 수밖에 없는 단결력이었다. 생계를 위해 고향을 떠나 몇 개의 무리를 지어 광야를 떠다니면서도 어떤 위험이 초래되면 그들이 일시에 거병할 수 있는 것은 한 하늘의 한 자손이라는 종교적인 믿음과 서로간의 유대감이었다. 말을 이용한 빠른 통신수단도 한자리에 일순간 모일 수 있는 수단이 되었다.

두 번째로는 훌륭한 지도자와 전략이 있었다는 것이다. 하늘과 사람을 이어주는 제사장과 같은 역할을 하는 '아틸라'라는 부족장이 그들을 이끌어 나갔던 것이다. 아틸라는 다른 부족의 왕들처럼 권위나 위세를 부리지 않았다. 부족들과 함께 바싹 마른 육포를 씹으며 말위에서 잠을 잤고 허름한 천막에서 잠을 잤으며 조직 내부의 다툼을 화해시키는 중재자였다.

그리고 그는 뛰어난 전략가였다. 아틸라라는 이름은 후세의 세인들에 의하여 붙여졌다고 한다. 아틸라의 원뜻은 '아버지'라는 의미라고 한다. 그들의 전략은 전장에 임하는 전술전략과 점령지를 통치하는 통치전략으로 나눌 수 있다. 전장에 임하는 전략에 있어서 그들은 심리전의 대가들이었다. 목표 지역을 점령하기 전에 그들은 공격 몇 일전 최후통첩과 같은 선전포고를 한다. 그것은 항복과 죽음 둘 중에 하나를 선택하라는 것이었다. 만약에 항복을 하면 그들은 정복지를 털끝하나 건들지 않고 지나갔다. 오히려 정복지의 안전을 보장해주고 생업과 통치를 보장해 주었다. 그 조건은 전쟁을 수행하기 위한 후방지원이다. 반대로 대항하게 되면 그 일대를 개미새끼 하나 남지 않을 정도로 무자비하게 초토화시켰다. 그것은 또 다른 미래의 적에 대한 경고의 의미였던 것이다. 그것은 심리전이다. 이런 전략 외에 휘파람소리가 나는 화살과 울긋불긋한 치장은 전술적인 심리전 무기였다.

세 번째로는 그들만의 신병기가 있었다. 말을 타고 유목생활을 하는 훈족은 태어나면서부터 거의 모든 생활을 말잔등에서 지내다 말잔등에서 죽는다. 그만큼 그들은 반인반마(半人半馬)라고 불려질 정도로 말을 부리는 기술이 뛰어났다. 또 한 가지는 말 잔등에 단단히 붙들어 매어져 있는 안장과 발을 받쳐 중심을 잡게 하는 등자이다. 사람의 몸을 안정되게 지탱해 주므로 해서 달리는 말 위에서도 등을 돌려 활을 쏘는 것과 같은 기술이 가능했던 것이다.

훈족들은 보통 개인당 서너 마리씩의 말을 몰고 다녔다. 이 말들은 유럽의 말들과 달리 몸집은 작았지만 영민하면서도 민첩했다. 훈족의 전투 모습을 암니아누스 마르켈리누스는 이렇게 기록하고 있다. '그들은 회오리바람처럼 높은 산에서 휘달려 내려와, 적들이 누구인지 미처 깨닫기도 전에 진영으로 몰려들었다. '마지막 세 번째 신 병기는 활과 화살이다. 동물의 뼈로 만들어진 활은 유럽의 커다란 활들과 달리 짧았지만 탄력이 매우 좋았다. 전체적으로'S'자 두개를 돌려 붙인 모양으로 '복합 곡궁' 또는 '불균형 반사궁'이라고 불린다. 근세에 들어 유럽인들이 이 유물을 재현하려 했지만 성공하지 못했다고 한다. 그러나 이 활은 우리나라에서는 맥궁 또는 각궁이라 부르는 것으로서 국궁장에서 흔히 볼 수 있는 물건이다. 화살 또한 유럽인들을 두려움에 떨게 한 신병기이다. 뾰족한 삼각형 모양의 쇳조작을 댄 화살은 탄력이 좋은 활로 쏘아져 유럽 병사들의 갑옷을 쓸모없게 만들었다. 여기에 구멍 뚤린 방울을 붙여 기분 나쁜 소리를 울려 줌으로 해서 기절초풍하게 만들었다.

서기 400년경, 동방에서 갑자기 나타난 훈족은 정체는 무엇인가? 유럽인들에게 있어서 훈족의 정체는 크나 큰 수수께끼가 아닐 수 없었던 것이다. 이제 와서 이 수수께끼가 하나씩 풀리고 있다. 독일 ZDF TV의 역사 다큐멘터리 시리즈에서는 '375년 유럽을 강타 게르만족 대이동을 촉발시킨 훈족'을 추적했다. 이 유목민의 정체와 이동 경로를 추적하여 Q채널로 방영한 적이 있었다. 여기서 그들은 동방의 작은 나라 대한민국까지 와서야 그 수수께끼를 풀 수 있었다. 그들은 많은 우리의 유물과 옛이야기를 검토 비교하여 징기스칸보다 8백년 전에 유럽을 정복한 훈족이 아마도 한국인과 같은 조상일 것이라는 결론에 도달했다.

프랑스 페르피냥대학에서 공학을 전공한 이종호박사는 좀더 치밀한 연구결과를 내놓았다. 그는 자신이 저술한 '로마제국의 정복자 아틸라는 한민족'이라는 책에서 훈족이 한민족이라는 다음과 같은 근거와 결론을 제시하였다. 저자는 AD 8세기 활약한 고구려 유민 후손 고선지에 의한 종이 전파가 서구유럽문명의 문화적인 성장을 가져왔다면 아틸라에 의해 촉발된 게르만족의 대이동으로 인해 서구유럽문명은 정치적 완성을 이룩했다고 평가한다. 라고 하면서, 저자는 이 책에서 아틸라와 훈족이 흉노족 일파이긴 하지만 투르크(돌궐)계라는 종래 지배적인 견해를 반박하면서 한민족과 같은 몽골리안이라고 주장했다. 그것을 뒷받침하는 근거로 저자는 첫째, 훈족에게 몽골리안 반점이 발견되고, 둘째, 그들이 특유의 복강궁이라는 활을 사용했으며, 셋째, 그들의 머리 골상이 편두(偏頭)라는 사실을 든다. 복강궁이란 활은 고구려 고분벽화인 무용총 수렵도에 나타난 고구려 활과 똑같아 이것이 중국 고대문헌에서 확인되는 예맥족 특유의 활(예맥각궁,濊貊角弓)이라는 것이다. 편두가 한민족 계열에게 나타난다는 근거로는 진한(신라)ㆍ변한(가야)족 역시 편두였다는 기록을 주목한다. 그러므로 결론은 훈족은 한민족이다.

2003년 12월 31일자 헤럴드경제에서도 이종호박사의 말을 빌어 기사의 말미를 다음과 같이 장식하고 있다. 훈족의 서방 이동로에서 발견한 유물과 가야·신라의 것을 비교 검토한 결과 한민족을 훈족의 원류로 추정했다. 한민족이 훈족의 주류였다는 것이다. 아틸라는 칭기즈칸, 알렉산더와 더불어 세계 3대 제국을 건설한 대왕이다. 훈족은 375년부터 469년까지 거의 100년간 유럽을 지배했다. 당대 최고 문명국 겸 초강대국 로마와 이란을 복속시켰다. 훈족의 영향권은 사실상 지구 전체였다. 북아프리카, 영국에서도 훈족문화의 흔적이 남아있다. 이 박사는 “훈족은 중국보다 3배 큰 제국을 건설했고 아틸라는 세계를 지배했던 한민족”이라고 강조했다. 중국의 ‘고구려사 왜곡’ 쯤은 가소로울 정도다. 우리 민족은 이미 세계를 정복했었다.